کد مطلب:106960 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
[صفحه 646] آورده اند كه در دوران خلافت عمر بن خطاب، در نزد او، سخن از زیور و زنیت كعبه و زیادی آن به میان آمد. حاضران گفتند، اگر آنها را برداری و صرف تجهیز سپاه اسلام كنی، پاداش بیشتری دارد، و كعبه زینت نمی خواهد. عمر تصمیم به برداشتن زیورها گرفت، و در آن باره با امیرالمومنین (ع) مشورت كرد، امام (ع) فرمود: (هنگامی كه قرآن بر پیامبر (ص) نازل شد، اموال چهار نوع بودند: 1- مال مسلمانان كه پیامبر (ص) آنها را بین وارثان، از روی حساب ارث، تقسیم كرد. 2- غنیمت، كه بین مستحقانش تقسیم كرد. 3- خمس، كه خداوند آنجا كه باید قرار دهد، قرار داد. 4- صدقات كه خداوند آنها را در جای خود قرار داد، و زینت كعبه آن روز، در كعبه بود كه خداوند آن را به حال خود گذاشت و این نه از روی فراموشی بود و نه از آن روی كه جای آن از خداوند پوشیده بود پس تو نیز آن را به همانگونه قرار بده كه خدا و رسولش (ص) قرار داده بودند). پس عمر گفت: اگر تو نبودی رسوا می شدیم، و آن زیورها را به حال خود گذاشت. این داستان مشهور است، و خلاصه ی برهان امام (ع) قیاس مضمری است كه بر مقدمه ی صغرای آن اشاره فرموده است و تقدیر آن چنین است: زیور كعبه را خداوند و رسولش در جای خود نهادند- بدون فراموشی و غفلت از مكان آن- با این كه به همه ی اموال پرداخته بودند، و كبرای مقدر آن نیز چنین است: و هر چه را كه خدا و رسولش به جای خودش قرار داده باشند، در این عمل پیروی از آنها واجب است. و از این رو به عنوان نتیجه ی قیاس، امر كرد، همانطوری كه خدا و رسولش قرار دادند، تو نیز همانطور قرار ده! كلمه ی نسیانا منصوب است چون حال است، و مكانا منصوب است چون تمیز است.
صفحه 646.